ଅସୀମ ତୁମେ ହେ

ଆଖିର ଲୁହ ମୋର ଯାଇଛି ସରି ବୋଲି,
କାନ୍ଦିବା ବେଳେ ଝରେ ଲହୁର ଧାର ଖାଲି।
ତୁମ ପାଖରେ ଅଛି ଅଥଳ ଜଳରାଶି,
ଲୋଡା ମୋର ଆଂଜୁଳାଏ,ମାଗୁଛି କି ବେଶୀ ?

ଅର୍ବ ଖର୍ବ ତୁମ୍ଭର ସୃଷ୍ଟିର ଜୀବମାଳା,
ତା ମଧ୍ୟରେ କୀଟ ସମ ମୋ ଜୀବନ ଲୀଳା।
ଚାହିଁଲ ନାହିଁ ବୋଲି କହିବି କାହିଁପାଇଁ ?
ବିଶାଳ ତରୁଛାୟା ସାମାନ୍ୟ ଲୋଡେ ମୁହିଁ ।

ଯେଉଁ ତୂଳିର ରଂଗେ ଜୀବନ ରଙ୍ଗାୟିତ,
ପଚାରିବି କାହିଁକି ତହିଁରେ କାହା ହାତ?
ସହିଛ ତୁମେ ମୋର ଅସୀମ ଅତ୍ୟାଚାର,
ମାଗିକି ପାରିବି କ୍ଷମା ସେ ମହାଶାସ୍ତିର ?